Wzorzec FCI nr 250 /12. 01. 2009
Wersja polska: listopad 2010
POCHODZENIE: Zachodnia część basenu Morza Śródziemnego.
Kraj rozwoju rasy: Kuba.
PATRON: FCI.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 04.11.2008
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 1 Biszony i rasy pokrewne. Bez prób pracy.
Rasa pochodzi z zachodniego rejonu śródziemnomorskiego i rozwinęła się wzdłuż wybrzeży Hiszpanii i Włoch.
Wydaje się, że psy te zostały dość wcześnie sprowadzone na Kubę przez włoskich marynarzy.
Przez pomyłkę, ze względu na najczęstszy kolor tych psów, jakim jest brązowy (kolor tytoniu),
zrodziła się legenda o rodzimym pochodzeniu rasy z Hawany, stolicy Kuby.
Zawirowania polityczne doprowadziły jednak do całkowitego wygaśnięcia dawnych linii hawańczyków na Kubie.
Po nielegalnym wywiezieniu kilku psów z Kuby, ich nieliczne potomstwo przetrwało w USA.
Hawańczyk jest małym, krzepkim pieskiem, krótkonogim, z długą, obfitą,
delikatną i – bardziej pożądaną – falującą szatą. Jego ruch jest żywy i sprężysty.
Długość kufy (od wierzchołka nosa do stopu) jest równa odległości pomiędzy stopem,
a guzem potylicznym. Stosunek długości tułowia (mierzonego od stawu barkowego
do guza siedzeniowego) i wysokości w kłębie wynosi 4 :3.
Nadzwyczaj bystry pies; łatwo ułożyć go na psa ostrzegającego.
Czuły, o wesołym usposobieniu, przyjacielski, czarujący, swawolny i nieco skory do błazeństw.
Uwielbia dzieci i może bawić się z nimi bez końca.
Średniej długości; stosunek pomiędzy długością czaszki a długością tułowia
(mierzoną od kłębu do nasady ogona) wynosi 3:7.
Czaszka: Płaska lub bardzo nieznacznie wysklepiona; szeroka; okolica czołowa słabo rozbudowana.
Czaszka widziana od góry jest zaokrąglona z tyłu, a niemal prostopadła i kanciasta z pozostałych trzech boków.
Stop: Umiarkowanie zaznaczony.
Nos: Czarny lub brązowy.
Kufa: Zwężająca się lekko w kierunku nosa, ale nie spiczasta, ani graniasta.
Wargi: Delikatne, suche, nie obwisłe.
Zgryz: Nożycowy. Cenione uzębienie kompletne. Brak P1 i M3 tolerowany.
Policzki: Bardzo płaskie, nie wystające.
Oczy: Dość duże, w kształcie migdała, brązowe, w jak najciemniejszym odcieniu.
Łagodne w wyrazie. Powieki ciemnobrązowe lub czarne.
Uszy: Osadzone dość wysoko; opadają wzdłuż policzków, tworząc niewielki fałd, który je lekko unosi.
Końce uszu są lekko zaokrąglone. Uszy pokryte włosem, tworzącym długie frędzle.
Nie są ani odstawione , ani nie przylegające ściśle do policzków.
Średniej długości.
Długość tułowia przekracza nieznacznie wysokość w kłębie.
Grzbiet: Górna linia prosta, nieznacznie wysklepiona w okolicy lędźwiowej.
Zad: wyraźnie opadający.
Żebra: Dobrze wysklepione.
Brzuch (słabizna): Dobrze podkasany.
Noszony wysoko, bądź w formie pastorału, bądź – lepiej – zawinięty na grzbiecie.
Okryty jedwabistą szatą, tworzącą długie, jedwabiste frędzle.
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Proste i równoległe, suche; dobry kościec.
Odległość między podłożem, a łokciem nie powinna być większa, niż między łokciem a kłębem.
KOŃCZYNY TYLNE: Dobry kościec; umiarkowane kątowanie.
ŁAPY: Nieco wydłużone; małe; zwarte.
Zgodnie ze swym wesołym usposobieniem, hawańczyk porusza się uderzająco lekko i elastycznie.
Swobodny ruch kończyn przednich w linii prostej pociąga za sobą ruch kończyn tylnych.
SIERŚĆ: Podszerstek wełnisty, słabo rozwinięty; często zupełnie nieobecny.
Włos okrywowy bardzo długi (12-18 cm u dorosłego psa), miękki, prosty lub falisty, może tworzyć loki.
Jakiekolwiek zabiegi fryzjerskie, wyrównywanie długości włosa przy użyciu nożyczek lub trymowanie,
są zabronione. Wyjątek stanowi porządkowanie włosa na łapach, nieznaczne skracanie włosów
na czole, by nie zakrywały oczu oraz włosów na pysku, lecz lepiej pozostawić je w ich naturalnej długości.
MAŚĆ: Rzadko jest ona zupełnie czysto biała. Płowa w różnych odcieniach
(lekkie przyciemnienia są dopuszczalne), czarna, koloru hawana (brązowo-rudy kolor cygar),
koloru tytoniu, rudawo-brązowa. Łaty we wymienionych kolorach są dopuszczalne.
Dopuszczalne podpalanie w rozmaitych odcieniach.
Wysokość w kłębie: od 23 do 27 cm.
Tolerancja: od 21 do 29 cm.
Wszelkie odchylenia od podanego powinny być uznawane za uznać za wady,
i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność zwierzęcia.
• Brak typu w wyrazie ogólnym.
• Graniasta lub szpiczasta kufa, której długość nie jest identyczna z długością czaszki.
• Oczy drapieżnego ptaka; zbyt głęboko osadzone lub wyłupiaste; częściowa depigmentacja obwódek powiek.
• Zbyt długi lub krótki tułów.
• Prosty, nie noszony nad grzbietem ogon.
• „Francuski” front (nadgarstki ustawione zbieżnie, łapy odstawione na zewnątrz).
• Zniekształcone tylne łapy.
• Twardy, rzadki włos; krótka szata (z wyjątkiem szczenięcej); szata po zabiegach fryzjerskich.
• Agresja lub nadmierna lękliwość.
• Depigmentacja nosa.
• Przodozgryz lub tyłozgryz .
• Ektropion, entropion; depigmentacja jednej lub obydwu powiek.
• Wielkość poza limitem, podanym we wzorcu.
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło:
ZKwP – Związek Kynologiczny w Polsce – http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/250.pdf