Wzorzec FCI nr 251
Kraj pochodzenia: Polska
Data publikacji oryginalnego wzorca: 07.08.1998
Przeznaczenie: Daje się łatwo układać do zadań psa pasterskiego i stróża.
Przeniesiony w warunki miejskie jest bardzo dobrym psem towarzyszącym.
Klasyfikacja FCI: Grupa 1 – Owczarki i psy pasterskie (oprócz szwajcarskich psów pasterskich).
Sekcja 1 – Owczarki. Nie podlega próbom pracy
Polski owczarek nizinny jest psem średniej wielkości, krępej muskularnej budowy o długim, gęstym owłosieniu. Odpowiednio pielęgnowany włos sprawia, że pies ma wygląd efektowny i budzi zainteresowanie.
Wysokość w kłębie do długości tułowia jest jak 9:10.
Stosunek długości kufy do długości czaszki jest jak 1:1, lub kufa nieco krótsza.
Usposobienie ma żywe, jest opanowany, bystry, czujny, obdarzony doskonałą pamięcią.
Odporny na niesprzyjające warunki zewnętrzne.
Proporcjonalna, średniej wielkości, nie za ciężka, z silnym zarostem czoła, policzków i brody, wskutek czego wydaje się większa, niż jest w rzeczywistości.
Czaszka: W miarę szeroka, lekko wysklepiona. Bruzda czołowa i guz potyliczny wyczuwalne.
Stop: Wyraźnie zaznaczony.
Nos: O dużych nozdrzach, barwy jak najciemniejszej, możliwej przy danym umaszczeniu
Kufa: Mocna, tępo ścięta. Grzbiet nosa prosty.
Wargi: Przylegające, o brzegach w kolorze nosa.
Uzębienie: Mocne szczęki. Zęby mocne, zgryz nożycowy lub cęgowy.
Oczy: Średniej wielkości, owalne, nie wypukłe, koloru orzechowego,
o żywym i przenikliwym wyrazie. Brzegi powiek ciemne.
Uszy: Wiszące, osadzone umiarkowanie wysoko, średniej wielkości, kształtu sercowatego,
szerokie u nasady, przednią krawędzią przylegające do policzków, ruchliwe.
Średniej długości, silna, muskularna, bez podgardla. Noszona raczej poziomo.
Sylwetka raczej prostokątna niż kwadratowa.
Kłąb: Wyraźnie zaznaczony.
Grzbiet: Prosty, silnie umięśniony.
Lędźwie: Szerokie, dobrze związane.
Zad: Krótki, lekko ścięty.
Klatka piersiowa: Głęboka, umiarkowanej szerokości, żebra wysklepione, nie płaskie, ale nie beczkowate.
Brzuch: Lekko podkasany.
– Ogon krótki albo szczątkowy od urodzenia, albo bardzo krótko cięty.
– Ogon jeżeli niecięty dość długi, obficie owłosiony. U psa odprężonego opuszczony,
u psa podnieconego wesoło uniesiony nad grzbietem, nigdy zawinięty w pierścień lub położony na grzbiecie.
– Ogon skrócony (średniej długości) niecięty noszony dowolnie.
Widziane z boku i z przodu – pionowe i proste. Mocny kościec zapewnia dobrą postawę.
Łopatki: Szerokie, średniej długości, ukośne, dobrze przylegające, silnie umięśnione.
Śródręcza: Lekko ukośne w stosunku do przedramienia.
Łapy: Owalne, zwarte, palce lekko wysklepione, opuszki twarde, pazury krótkie, możliwie ciemne.
Widziane z tyłu pionowe, dobrze ukątowane.
Uda: Szerokie, dobrze umięśnione.
Stawy skokowe: Wyraźnie zaznaczone.
Łapy: Zwarte, owalne.
Swobodny, posuwisty stęp lub kłus.
Ściśle przylegająca, nie tworzy fałd.
Sierść: Całe ciało psa okrywa gęsta, gruba, kosmata sierść o miękkim podszyciu.
Włos prosty, dopuszczalny lekko falisty. Włosy opadające z czoła w sposób charakterystyczny przysłaniają oczy.
Umaszczenie: Wszystkie umaszczenia dopuszczalne.
Wysokość w kłębie:
Psy 45-50 cm
Suki 42-47 cm
Nie jest pożądane zmniejszanie wymiarów poniżej wzorcowych i hodowanie psów zbyt delikatnych,
ponieważ polski owczarek nizinny powinien zachować charakter psa użytkowego.
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę.
Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
Uwaga:
Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.